again...again...again...

“Τέλειο είναι εκείνο που αγαπάς μ’ όλη σου την ψυχή και δεν είναι δικό σου. Κι εσύ δεν ήσουνα ποτέ δικος μου, εκτός μέσα σε κάποια τρελά μου όνειρα -από εκείνα που σε κάνουν να ξυπνήσεις το πρωί με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και την ψυχή νιώθοντας την ευτυχία του να υπάρχει κανείς σ’ όλο σου το είναι… Ήσουνα ο μοναδικός στόχος που ήθελα στα αλήθεια να πετύχω, η μοναδική κορυφή που ήθελα με όλη μου την ψυχή να φτάσω. Ανέβηκα ένα εκατομμύριο σκαλιά κι άπλωσα το χέρι για να αγγίξω τον ουρανό, κι αυτός πήγε πιο πέρα… Εκείνος ο ουρανός ήσουνα εσύ!!

Always and forever...

τετοιες ωρες να μ’αγαπας.

τετοιες ωρες που δε ξερω οτι μπορω, που δε θελω να ξερω αν μπορω.

τετοιες ωρες που μισω τον εαυτο μου, που δε με βρισκω, που δε ξερω που μ’εχασα.

τετοιες ωρες που νοιωθω κενη, που δε νοιωθω τιποτα περα απο τον εαυτο μου.

τετοιες ωρες που αδιαφορω για οτι συμβαινει γυρω μου, που απλα δε με νοιαζει.

τετοιες ωρες που θα θελα να μαι αλλη, να μη με αναγνωριζει κανεις.

τετοιες ωρες που θα θελα να μαι αλλου, μακρυα απο ολα και απο ολους.

τετοιες ωρες που δε θα θελα κανεναν γυρω μου κι εχω γινει κουβαρι στο πατωμα.

τετοιες ωρες που κλαιω κι εχω πνιγει σε μια θαλασσα απο “γιατι”.

τετοιες ωρες που το πατωμα φανταζει μετρα ψηλα.

τετοιες ωρες που σε χρειαζομαι περισσοτερο απο ολα..

απλα να με αγαπας!

If you still care don't ever let me know....

θέλω να σηκώσω το χέρι μου

και να ρίξω μια σφαλιάρα.

δε ξέρω όμως σε ποιόν.

σε μένα ή σε σένα. 

χάνω την εμπιστοσύνη μου χωρίς 

να το θέλω. Σίγουρα θα σκεφτεσαι

                                                      πως υπερβάλω. Οπως πάντα.

Συγγνωμη ειπες,αλλα ξερω

πως δεν αλλαζει κατι.

καλυτερα θα'ταν να μην

ειχε γινει ποτέ.

Συγγνωμη που ειμαι λυπημένη.

ένα χαρουμενο κοριτσι ερωτευτηκες.

μου το 'χεις πει τόσες φορές Αλλα

αν εβλεπες το προσωπο σου εκεινη

τη στιγμη θα καταλαβαινες. Κι αν σε νοιαζει

ακομα...μην μ'αφησεις ποτέ να το μάθω.

                                                              θα προχωρήσουμε λοιπόν.