dreams

αχ πόσο μ'αρέσουν οι άνθρωποι που δεν φοβούνται. που δεν προσποιούνται 

που δεν το παίζουν δικαστές. πόσο μ'αρέσουν οι άνθρωποι εκείνοι, 

που δεν τρομάζουν να γελοιποιηθούν ή να αυτοσαρκασθούν, που δεν γυρνάνε τον κόσμο γύρω τους 

και που ακούνε. εκείνοι που δεν θεωρούν τον εαυτό τους κάτι σπουδαίο (και εκεί είναι το μεγαλείο τους), ούτε φωνάζουν τα κατορθώματά τους. 

κι όποιος τα είδε.. τα είδε. 

πόσο μ'αρέσουν οι άνθρωποι εκείνοι που η αγκαλιά τους είναι μεγάλη 

και σε χωράει μέσα  όσο μεγαλόσωμος κι αν είσαι..ή πάλι εκείνοι που διαβάζουν 

και χάνονται σε εικόνες. εκείνοι που έχουν κάτι να μου πουν που θα με καθηλώσει 

και θα με κάνει να σκεφτώ. αχ πόσο μ'αρέσουν οι άνθρωποι που  μιλάνε λίγο

και κοιτάνε πολύ, που έχουν χρωματιστή  φαντασία και την προσφέρουν απλόχερα, 

χωρίς μυστικοπάθεια, χωρίς μιζέρια, χωρίς θλίψη και εγωκεντρισμό..

εκείνοι που καταλαβαίνουν και βάζουν τον εαυτό τους στη θέση σου πριν σου απαντήσουν, 

εκείνοι που ξέρουν να φιλάνε με πάθος και να αγαπούν με καρτέρι.. 

όταν μεγαλώσω 

θέλω να μοιάσω 

σε κάποιον τέτοιο...

άνθρωπο..