Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμά σου!

Δεν ήμουν έτσι εγώ…πολύ μαυρίλα έχει πέσει τελευταία! Ρωτάς τι φταίει…και δεν ξέρω τι να σου πρώτο πω…! Ότι σκεφτομαι συνέχεια τα χειρότερα? Ότι με πληγώνει που ξέρω ότι εγώ για σένα θα έφτανα στην άλλη άκρη του κόσμου ενώ εσύ…όχι? Ότι πλέον μόνο εγώ προσπαθώ? Ότι μόνο εγώ έχω πάθος και όνειρα? Είναι τόσα πολλά….! Αλλά πραγματικά…κι εσύ έχεις αλλάξει…όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι ούτε εσύ ήσουν έτσι κάποτε! Τότε που με κοίταζες στα μάτια συνεχεία…τότε που σου έφτανε απλά να μου κρατάς το χέρι…και ήμουν τόσο ευτυχισμένη.. τότε που με φιλούσες σαν να μην υπάρχει αύριο…σαν να νόμιζες πως θα εξαφανιστώ…και ήθελες να με χορτάσεις , Θυμάσαι…?  τότε που νόμιζα πως … αστο…δεν έχει σημασία τι νόμιζα! Όταν δεν μπορείς να καταλάβεις
τη σιωπή του ανθρώπου που είναι δίπλα σου,
τότε δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις
και τίποτα από αυτά που σου λέει. Μπορεί τελικά εγω να ζω στα παραμύθια..και να σε ήθελα πρίγκιπα!  αυτή την εικόνα είχα φτιάξει για εσένα... ;/ οτι αγαπιόμαστε όλο και πιο πολύ..αυτή την εντύπωση μου έδινες..
πόσο λίγο σε ήξερα..! πόσο πολύ σε ερωτεύτηκα ?!!?! Τελικά οντως…δεν πρέπει να αφήσεις ποτέ κανέναν να σε δέι να κλαίς! Αλλά δεν πειράζει…εγω θα είμαι πάντα εδώ για σένα…και πάλι θα κλαίω για να μου φύγει ο Θυμός κι ο πόνος …κι ας μην με καταλαβαίνεις…πάλι θα Σ’ΑΓΑΠΑΩ με κεφαλαία γράμματα…γιατι στο μυαλό μου θα είσαι για πάντα εκείνος ο πρίγκιπας που ήθελα να είσαι!